پرسشنامه سبك هاي عمومي تصمیم گیري اسكات و بروس (GDMS)

پرسشنامه سبكهاي عمومي اسكات و بروس (1995) مشتمل بر 25 سوال با طیف لیکرت مي باشد. پنج سبک تصمیم گیری مدیران را که شامل تصمیم گیری 1) عقلانی 2) شهودی 3) وابستگی 4) آنی 5) اجتنابی است را مطرح نموده اند و معتقدند این پنج سبک تحت تاثیر ویژگی های درونی و شخصیتی افراد است که به عنوان الگو مورد بررسی قرار می گیرد. به منظور سنجش هر يك از سبك هاي تصميم گيري در اين پرسشنامه 5 سوال اختصاص داده شده است. دامنه نمرات در این پرسشنامه از 25 تا 125 است. روايي پرسشنامه سبك هاي عمومي تصميم گيري مديران در خارج از کشور توسط اسکات و بروس (1995) محاسبه گردید و روایی آن را بالا گزارش کردند .
سبک تصمیم گیری عقلانی: در این سبک تصمیم گیری فرد از همه راه حل ها مطلع است و می داند که هر تصمیمی به چه نتیجه ای می انجامد و می تواند نتایج حاصل از تصمیم گیری را بر حسب اولویت ( بیشترین نفع) مرتب و سازماندهی کند(2005،Eberlin) تا با استفاده از یک استراتژی بهینه سازی حصول به اهداف را به حداکثر رساند (2008، Hoy & Miskel) . بنابراین افراد در این سبک تمامی راه حل های ممکن را تعیین و ارزشیابی نموده و با تعیین عواقب هر یک از این راه حل ها بهترین راه حل را انتخاب می کنند.
سبک تصمیم گیری شهودی: رابینز(2009) معتقد است که این سبک ، فرآیندی ناخودآگاه تصمیم گیری است که در سایه تجربه های استنتاج شده به دست می آید . مبتنی بر احساسات و یادگیری ضمنی افراد است و الزاما سوای تجزیه و تحلیل معقول عمل نمی کند ، بلکه این دو مکمل یکدیگراند. پس در این شیوه تصمیم گیرنده از یک رویه نظامند استفاده نمی کند و در هنگام اتخاذ تصمیم از تجزیه و آگاهی های ضمنی خود سود می جوید.
سبک تصمیم گیری وابستگی: پارکر و همکاران او (2007) معتقدند که این سبک بیانگر عدم استقلال فکری و عملی تصمی گیرنده و تکیه بر حمایت ها و راهنمایی های دیگران در هنگام اتخاذ تصمیم است ( 2008 Moghadam & Tehrani) و آگاهی های دیگران در هنگام این نوع تصمیم گیری ها نقش اساسی دارد (1995، Scot & Brouce) . بنابراین در این شیوه تصمیم گیرنده متکی به عقاید دیگران بوده و نقش منفعلی دارد.
سبک تصمیم گیری آنی: بیانگر شرایط اضطراری است که فرد بدون پشتوانه ی فکری قبلی ، بلافاصله در کمترین زمان ممکن تصمیم اصلی خود را اتخاذ می کنند (1995،Scot & Brouce) . البته ممکن است این شیوه تصمیم گیری معلول شرایطی باشد که برای مدیر ایجاد می شود. البته استفاده از این سبک به معنی گرفتن تصمیمات خام و ناپخته نیست ، زیرا در این شیوه نیز مدیر بر اساس تجربه و اطلاعاتی که دارد تصمیم گیری می کند.
سبک تصمیم گیری اجتنابی: به عقیده پارکر و همکاران او (2007) این سبک به معنی ، به تعویق انداختن تصمیم گیری در هنگام مواجهه با مشکلات و طفره رفتن از واکنش نسبت به مساله رخ داده شده می باشد . در این شیوه تصمیم گیرنده تمایل دارد که از هر گونه اتخاذ تصمیم اجتناب کرده و تا حد امکان از موقعیت تصمیم گیری دوری جوید (2008، Moghadam & Tehrani) به گونه ای که می توان گفت افراد از گرفتن تصمیم وحشت داشته و نگران عواقب تصمیم خود می باشند.